Opony MAXXIS - przewodnik po modelach enduro / trail / DH

Maxxis od lat jest domyślnym wyborem riderów enduro i DH – również moim. Zawdzięcza to ofercie, która obejmuje kilka wybitnie udanych modeli, z których można sobie dobrać zestaw do każdego zastosowania. Niestety obejmuje też sporo innych, przez co ciężko się w tym wszystkim połapać i wybrać Tę Jedyną (a właściwie Dwie). Ale spokojnie – po lekturze tego poradnika bez problemu wybierzesz optymalny zestaw do swojej jazdy.

1. Opony Maxxis – bieżnik agresywny, enduro/DH

…czyli “pełnotłuste” modele na przednie koło, lub na oba do agresywnej jazdy bądź elektryka.

Maxxis Minion DHF

Bieżnik, od którego wypada zacząć to zestawienie, bo jest to model zdecydowanie najbardziej kultowy, mający na swoim koncie setki zwycięstw w Pucharze Świata DH i przez ponad dekadę królujący w każdej grawitacyjnej odmianie MTB. Zaryzykuję stwierdzenie, że każda udana opona konkurencyjna opiera swój sukces na mniej lub bardziej perfidnym skopiowaniu bieżnika Miniona. Mimo zjazdowych korzeni, toczy się on zaskakująco dobrze – to zasługa dość zwartego centralnego rzędu klocków. Bardzo solidne i niezawodne są też klocki zewnętrzne, które jadą jak po szynach, kiedy rower jest mocno pochylony.

Ale DHF ma pewien problem, który objawia się zanim do tego dojdzie – brak “przejściowego” rzędu klocków. Szeroki kanał pomiędzy centralnymi i bocznymi klockami wprawdzie poprawia oczyszczanie z błota (choć i tak nie jest to najmocniejszą stroną DHF-a), ale za to powoduje nieprzyjemny moment niepewności przy lekkich złożeniach czy na tzw. off-camberach, czyli trasach lekko nachylonych w bok. Dlatego też jest to opona, która najlepiej sprawdzi się pod doświadczonym, agresywnym riderem i na krętych trasach.

Co ciekawe, mimo nazwy, całkiem nieźle działa też na tylnym kole, ze względu na wspomniane niskie opory toczenia – choć pod kątem skuteczności hamowania wypada gorzej od DHR II, zwłaszcza na mokro.

Maxxis Assegai

Jedna z nowszych opon w ofercie, początkowo zaprojektowana do DH z udziałem Grega Minnaara (gościa, który nie bez powodu nosi przydomek GOAT – Greatest Of All Time), ale po jakimś czasie uzupełniona o warianty z lżejszym oplotem EXO+. Aktualnie jest to w zasadzie domyślna przednia opona Maxxisa do DH i enduro. Dość powiedzieć, że w dniu otwarcia bikeparku w Whistler, miało ją na przednim kole… 56% rowerów! Nawet Minion DHF, najpopularniejsza opona wszechczasów, zajął drugie miejsce z udziałem zaledwie 21% – takiej dominacji nie widać w żadnej innej kategorii sprzętu.

Więc jeśli szukasz agresywnej opony na przód, która wgryza się w glebę w każdych warunkach za wyjątkiem hardkorowego błota – po prostu bierz Assegaia. Pod względem przewidywalności i płynności składania w zakręt jest o niebo lepsza od DHF-a, lepiej też radzi sobie na miękkich trasach i na tylnym kole.

Choć akurat na tyle lepiej sprawdzi  się inna opona, bo piętą achillesową Assegaia są bardzo wysokie opory toczenia.

Maxxis Minion DHR II

Idealnym uzupełnieniem dla przedniego Assegaia (czy też DHF-a) jest Minion DHR II, choć tu też nie należy sugerować się nazwą, bo model ten świetnie daje radę na przednim kole. Taki duet był często widywany u czołowych zawodników DH, zwłaszcza przed wprowadzeniem Assegaia.

Boczne klocki są żywcem przeniesione z Miniona DHF, ale środkowe mają szerszy, napędzająco-hamujący kształt. I faktycznie, na technicznych podjazdach i stromych zjazdach wgryzają się znakomicie, kosztem przeciętnych oporów toczenia (choć dalej zdecydowanie mniejszych, niż w Assegai). W przypadku montażu na przednim kole, zaletą poszerzonej sekcji środkowej jest brak “kanału nicości”, dzięki czemu DHR II jest bardziej przewidywalny od DHF-a w lekkich złożeniach. Masywne klocki świetnie też trzymają na suchych, twardych trasach np. w bikeparkach – choć nie byłby to mój pierwszy wybór na miękkie i błotniste warunki.

Podsumowując, nie jest to najbardziej agresywny model w gamie, ale dobrze sprawdza się jako allrounder. Jeśli z jakiegoś powodu zależy Ci, żeby mieć ten sam bieżnik na przednim i tylnym kole (czyt. nie chcesz Assegaia na przód), to komplet Minionów DHR II będzie dobrym kompromisem między trakcją a oporami toczenia.

Dodatkową zaletą tego modelu jest dostępność w ogromnej liczbie wersji i rozmiarów, również plusowych, które są idealne na tylne koło do elektryka. 

Maxxis High Roller II

Jeden z najstarszych bieżników w ofercie Maxxisa i być może przez to trochę zapomniany i niedoceniany – a kiedyś mój ulubiony! Pod względem charakteru najbliżej mu do Miniona DHR II, ale “hajek” drugiej generacji (wbrew nazwie) gorzej się toczy, ale za to lepiej radzi sobie w błocie – zarówno pod względem trakcji, jak i czyszczenia się w czasie jazdy.

Szeroki kanał pomiędzy agresywnymi klockami bocznymi a mocno ściętymi (dla lepszego toczenia) klockami centralnymi przypomina Miniona DHF, ale High Roller II jest od niego bardziej przewidywalny. Pomagają w tym mniejsze i mocniej ponacinane i przez to bardziej elastyczne klocki, które przed zerwaniem przyczepności wyginają się i ostrzegają. Niektórzy go za to nie lubią – DHF zawsze oferował dalej przesunięty próg przyczepności, ale to w High Rollerze II dochodzenie do tego progu jest znacznie bardziej przyjazne i przewidywalne.

Przy czym nie ma to już aż takiego znaczenia, bo Assegai połączył te zalety, delegując High Rollera II do roli tylnej opony, bardzo dobrej na wilgotne, miękkie trasy. O ile tylko uda Ci się znaleźć właściwy wariant rozmiaru/oplotu/mieszanki, bo malejąca popularność tego modelu przekłada się na ograniczoną dostępność.

Maxxis Shorty (gen. 2)

Opona niby błotna, ale dużo bardziej uniwersalna od hardkorowego Wetscreama (którego nawet nie ma sensu tu opisywać). Na pierwszej generacji zdarzyło mi się przejeździć cały sezon (na przednim kole) i choć wydaje się to głupim pomysłem, to jednak było całkiem znośnie. Brak precyzji i szybkie ścieranie na suchym i twardym w dużym stopniu są wynagradzane przez bezkompromisowe wgryzanie się cienkich i wysokich klocków w miękkie błoto, trawę czy nawet… pył i piasek.

Masz pecha do mokrych warunków? Jeździsz cały rok? Potrzebujesz taką oponę do startów w zawodach? Zaczynają Cię męczyć te pytania retoryczne? W takim razie bierz Shorty’ego, bo wymiatał on już w pierwszej generacji, a poprawki w drugiej jeszcze bardziej poszerzyły jego okienko zastosowań. A ponieważ w naszym klimacie gnój w górach zalega przez jakieś pół roku, może to być fajna “opona zimowa” uzupełniająca “letniego” Assegaia.

Podsumowanie – bieżniki agresywne 

Jeśli chodzi o bieżnik na przód, Assegai rozbił bank. To najlepiej trzymający model Maxxisa, który świetnie działa w bardzo szerokim zakresie warunków. Tylko w najbardziej błotnych porach roku można rozważyć zmianę na Shorty. Jakość Assegaia podkreśla fakt, że praktycznie zastąpił on kultowego Miniona DHF, którego kupuje się teraz bardziej z sentymentu (ewentualnie dla niższych oporów toczenia lub w rozmiarze 26″). Również zakup Miniona DHR II (na przód) ma sens głównie wtedy, kiedy bardzo chcesz mieć dwie takie same opony.

Minion DHR II bardzo dobrze broni się jednak jako domyślny, agresywny model na tył. Może mu ewentualnie zagrozić lepszy na mokro High Roller II, choć Miniona łatwiej będzie znaleźć w odpowiedniej wersji. 

Na koniec chciałbym zaznaczyć, że oba Miniony pozostają świetnymi oponami – jeśli masz je w rowerze, nie musisz od razu zrywać ich z kół i lecieć do sklepu po Assegaia. Ale kiedy już się zużyją, to moim zdaniem wybór jest prosty.

2. Opony Maxxis – bieżnik umiarkowany, enduro/trail

…czyli modele mniej agresywne, dobre na tylne koło, jeśli chcesz nieco rozruszać ciężki rower enduro, lub na przód/tył do roweru ścieżkowego.

Maxxis Dissector

Podobnie jak Assegai, Dissector jest bardzo świeżym bieżnikiem zaprojektowanym z udziałem czołowego ridera DH (Troya Brosnana) – choć tym razem z myślą o tylnym kole i twardych, suchych i szybkich trasach. W praktyce jednak możliwości Dissectora są znacznie szersze, zwłaszcza jeśli mówimy o enduro. Może nie wgryza się w podłoże aż tak, jak Minion DHR II (nie wspominając od Assegaiu), ale jest dużo, dużo szybszy. Jest też bardzo dobrą opcją na przednie koło do lżejszych rowerów trail/all-mountain.

Maxxis Aggressor

Kolejna świetna opcja na tylne koło – i raczej tylko na tylne, co podkreśla dostępność wyłącznie podstawowej mieszanki Dual. Opona, która lubi się ślizgać, ale robi to we wspaniale przewidywalny sposób. W duecie z agresywnym przodem, można się na niej naprawdę fajnie pobawić. Ma też niskie opory toczenia, nieźle się wspina i hamuje. Możliwości Aggressora kończą się dopiero w błocie i na stromych ściankach, gdzie zabawowy charakter niekoniecznie działa na jego korzyść. Ale jeśli lubisz driftować i skidować, pokochasz Aggressora.

Maxxis Forekaster (gen. 2)

Bieżnik z kategorii nieznanych i niedocenianych, głównie za sprawą pierwszej generacji, której przeznaczenie trudno było odgadnąć. Aktualny, wprowadzony w 2022 model określiłbym jako “błotnego Rekona” – uniwersalny model przeznaczony na różne warunki do lżejszych ścieżkowców lub agresywnego XC, na przednie lub tylne koło (do enduro jako “szybki tył” w dalszym ciągu wybrałbym Dissectora). Disclaimer: jest to jedyna opona w tym zestawieniu, na której nie jeździłem i opieram swój opis na innych testach.

Maxxis Rekon

Zdecydowanie najmniej przeze mnie lubiana opona ze wszystkich opisanych w tym poradniku – głównie za sprawą rekordowej liczby uszkodzeń, jaką zaliczyłem na jej różnych wariantach (choć były to modele OEM, zamontowane w rowerach testowych i własnych). Może to kwestia drobniejszych klocków mniej osłaniających balon opony? Nie wiem, ale tak czy siak odradzam wybór najpopularniejszej wersji EXO do czegokolwiek więcej, niż jazda singletrackowa z pogranicza XC. Trzeba jednak docenić Rekona za bardzo niskie opory toczenia i świetną przewidywalność w suchych warunkach, co czyni z niej niezły wybór do takiej właśnie jazdy czy do rowerów downcountry – lepszy np. od popularnego niegdyś Ardenta i nie tak agresywny, jak Forekaster.

Maxxis Minion SS

Jeśli myślałeś, że Assegai ma niefortunną nazwę, to co powiesz na to…? Enyłej. Minion SS to tylny semi-slick łączący agresywne boczne klocki Miniona z niemal gravelowym “pilnikiem” na środku. W mocnym pochyleniu trzyma jak Minion, więc paradoksalnie jest to opona mniej driftogenna, niż opisany wyżej Aggressor. Ale za to bardzo żwawo się toczy, ułatwiając wybór ciężkiego oplotu (co na tylnym kole zawsze warto rozważyć). O dziwo, całkiem znośne też hamuje, zwłaszcza na suchym i twardym. Choć na mokro agresywne klocki boczne zanurzają się w miękkim błocie i też ratują sytuację. Więc podobnie jak Shorty, Minion SS wydaje się być bieżnikiem bardzo specjalistycznym, ale w praktyce na upartego da się na nim przejeździć cały sezon w polskich górach.

Podsumowanie – bieżniki szybkie

Modele z tej kategorii trzeba rozpatrywać w dwóch kategoriach: 

• jako szybkie tylne opony do roweru enduro, zamiast przyklejonego do ziemi Miniona DHR II – polecam dwie opcje: Aggressor (bardziej driftujący i lepszy na twardym) lub Dissector (mniej driftujący i lepszy na miękkim). Obie będą rewelacyjnym uzupełnieniem dla przedniego Assegaia, moim zdaniem lepszym np. od specyficznego Miniona SS.
• jako opony uniwersalne do lekkiego ścieżkowca i jazdy niekoniecznie w górach – w tej kategorii Dissector zdaje się robić to samo, co Assegai w kategorii enduro, tzn. pożerać inne modele żywcem. To bardzo udany, wszechstronny bieżnik, który można zakładać bez większego zastanowienia. Choć do roweru zahaczającego o terytorium XC może być zbyt ciężki i agresywny. Rekon i nowy Forekaster to szybsze alternatywy, odpowiednio na suche i wilgotne warunki (w naszym klimacie postawiłbym na Forekastera). Mogą one być też ciekawą opcją na tylne koło, w połączaniu z przednim Dissectorem.

3. Przewodnik po technologiach

Model opony, czyli bieżnik, to oczywiście najciekawsza kwestia, ale konstrukcja konkretnej wersji, na którą dodatkowo składa się oplot i mieszanka, ma równie duży wpływ na zachowanie na szlaku. Ogólne informacje na ten temat znajdziesz w pierwszej części mojego poradnika oponiarskiego:

→ Więcej: Opony enduro #1: O co chodzi w tych mieszankach (i nie tylko)?

Warto poświęcić chwilę na rozszyfrowanie tajemniczych skrótów na bocznej ściance… i upewnienie się, że są one spójne z opisem wybranej oferty, bo mniej wyspecjalizowani sprzedawcy też często się w nich gubią (10 punktów dla Gryffindoru sklepów podających konkretny numer artykułu z tabelki Maxxisa, np. TB00097400).

Oplot

• EXO – najlżejsza konstrukcja, jaką znajdziesz w opisanych wyżej oponach, choć coraz rzadziej, bo w modelach enduro wypiera ją EXO+. Gumowata warstwa EXO w ściankach bocznych wzmacnia i uszczelnia oplot 120TPI. Ze względu na niską masę, jest to dobry wybór do lżejszej jazdy. Elastyczny, podatny kord dobrze dopasowuje się do terenu, wyciskając maksimum trakcji z mniej agresywnych bieżników. Ale do enduro jest zbyt delikatny.
  Masa referencyjna: 1056 g (Minion DHR II 29×2.4” 3C MaxxGrip)
• EXO+ – najbardziej powszechny wariant opon Maxxisa do enduro. Tak naprawdę pod tą nazwą kryją się dwie różne konstrukcje – do 2021 było to EXO (120TPI) z bardzo subtelnym wzmocnieniem dodatkową warstwą Silkshield, o nieco rozczarowującej wytrzymałości odpowiedniej dla lżejszych i/lub płynnie jeżdżących riderów. W 2022 Maxxis zastąpił tę konstrukcję mocniejszym oplotem 60TPI z dodatkową niewielką wkładką butylową przy stopce, co istotnie poprawiło odporność na przebicie i rozcięcie. Nową wersję można rozpoznać po braku oznaczenia „120TPI” przy rozmiarze opony (patrz: grafika poniżej). Dobrze sprawdza się na przednim kole, tylnym z wkładką antydobiciową lub w lżejszym rowerze.
  Masa referencyjna: 1122 g
• Double Down (DD) – złoty środek pomiędzy lekkim EXO+ a pancernym DH Casing. Butylowa wkładka jest tu dużo większa – jeśli wierzyć grafikom producenta, to bardzo podobna do modeli DH Casing. Zresztą pod względem wytrzymałości i tłumienia Double Down praktycznie im nie ustępuje, a masa i opory toczenia są odczuwalnie niższe (to zasługa podwójnego oplotu 2x120TPI zamiast grubszego 2x60TPI w oponach zjazdowych). Moim zdaniem jest to najlepszy wybór z oferty Maxxisa do solidnego enduro, zwłaszcza na tylne koło.
  Masa referencyjna: 1267 g
• DH Casing (2-ply) – najbardziej pancerne i najlepiej tłumiące opony do ostrej jazdy po kamienistych trasach. „Tuplaje” do enduro to raczej overkill, chyba że opory toczenia Cię nie przerażają, oczekujesz maksymalnej ochrony i nie chcesz stosować wkładek antydobiciowych (choć warto pamiętać, że wkładki dodatkowo chronią też obręcze).
  Masa referencyjna: 1379 g

Mieszanka

• 3C MaxxGrip – 3C (od triple compound) oznacza połączenie mieszanek o (nie zgadniesz) trzech twardościach: twardej bazy, średnich klocków centralnych i miękkich po bokach. MaxxGrip to najbardziej miękki wariant (teoretycznie mieszanki 70a, 42a, 40a – dane sprzed paru lat), oferujący najlepszą trakcję i tłumienie, kosztem trwałości i oporów toczenia. Stosowana najczęściej w oponach na cięższym oplocie (Double Down, DH Casing), ale zdarza się też w modelach EXO+, tworząc idealną kombinację na przednie koło. Na tylnym trzeba się liczyć z szybkim zużyciem.
  (Swoją drogą, Maxxis mógłby się w końcu nauczyć łączenia oplotów i mieszanek tak, żeby tworzyły one logiczne kombinacje – lekko i miękko na przód, twardo i pancernie na tył. Czy Maxxis słucha?)
• 3C MaxxTerra – podobna kombinacja potrójna, ale z nieco twardszymi mieszankami (70a/50a/42a). Jest to najczęściej spotykana mieszanka w modelach na oplocie EXO+. Idealnie nadaje się na tylne koło, ale i na przednim stanowi niezły kompromis pomiędzy trakcją a trwałością i oporami toczenia – zwłaszcza w suchych warunkach.
• Dual – najtańszy wariant wykorzystujący dwie mieszanki, twardsze od tych stosowanych w 3C (60a/51a). Całkiem nieźle sprawdza się na tylnym kole i sporo wytrzymuje. Jeśli lubisz czasem zarzucić dupką, jest to dobra opcja, żeby zaoszczędzić trochę kasy (zarówno na zakupie, jak i częstotliwości wymian). W przypadku przedniego koła zdecydowanie polecam dopłacić do któregoś wariantu 3C. Aha, podwójna mieszanka nie ma swojego znaczka na ściance bocznej opony – w uproszczeniu można przyjąć, że jeśli opona nie ma któregoś z oznaczeń 3C, jest to mieszanka Dual*.

Rozmiar (szerokość)

Wybór rozmiaru zawsze był w Maxxisie… ciekawy. Dawniej wszystkie były zaniżone, ale to już historia – teraz rozmiary są normalne, tzn. mniej więcej takie, jak sugeruje rozmiar w calach i milimetrach (ETRTO). Warto jedynie mieć na uwadze, że jest to szerokość bieżnika, a nie balona.

Kiedy jednak Maxxis uporał się z zaniżoną rozmiarówką, przygotował dla nas nową zagwozdkę: dopisek WT (Wide Trail). Było to w czasach, kiedy obręcze o szerokości wewnętrznej 30-35 mm wykraczały poza normę i “zwykłe” opony robiły się na nich zbyt kwadratowe (co upośledzało składanie w zakręt i podnosiło opory toczenia). Opony WT miały więc mieć w założeniu bardziej zaokrąglony profil. Czy obecnie ma to jakieś znaczenie? Niespecjalnie. Przy wyborze między bardzo zbliżonymi rozmiarami 2.5WT a 2.6 (który też jest WT, tylko Maxxis tego nie sygnalizuje, bo nie istnieje wersja nie-WT) sugerowałbym po prostu kierować się dostępnością wybranej wersji mieszanki i oplotu.

TR – Tubeless Ready

Ten dopisek nie wymaga chyba komentarza – wszystkie opony wymienione w tym zestawieniu są przeznaczone do montażu na mleku. Więc zamiast tego polecę Ci artykuł na ten temat:

→ Więcej: Opony enduro #6: Tubeless – wszystko, co chciałbyś wiedzieć

Opony Maxxis MTB – podsumowanie

Maxxis to dość ciekawa marka – w samochodach czy motocyklach jest uważana za cienką średnią półkę, a w rowerach stanowi punkt odniesienia dla wszystkich innych producentów. Dlatego też od wielu lat, kiedy kupuję nowe opony dla siebie, domyślnie wybieram Maxxisy. Ze względu na mnogość wersji, nie zawsze był to wybór prosty, ale nowe, bardzo udane modele (Assegai i Dissector) sporo w tej kwestii ułatwiły, podobnie jak oplot Double Down, który świetnie sprawdza się w enduro. Mam nadzieję, że ten poradnik pomógł Ci rozwiać pozostałe wątpliwości!

Którego Maxxisa kochasz miłością najszczerszą (inaczej niż w życiu, możesz wybrać kilka)?

• Assegai
• Minion DHF
• Minion DHR II
• High Roller II
• Shorty
• Dissector
• Aggressor
• Forekaster
• Rekon
• Minion SS
• Tylko Wetscream! ♥

Zobacz wyniki

 Loading ...

Zobacz też pozostałe materiały opublikowane w ramach „poradnika oponiarskiego”:

• Opony enduro #1: O co chodzi w tych mieszankach (i nie tylko)?
• Opony enduro #2: Pogromcy mitów
• Opony enduro #3: 25 modeli, które warto kupić
• Opony enduro #4: Jakie ciśnienie?
• Opony enduro #5: Jak założyć oponę (bez łamania palców)?
• Opony enduro #6: Tubeless – wszystko, co chciałbyś wiedzieć
• Opony enduro #7: Wkładki antydobiciowe
• Opony Michelin – przewodnik po modelach + test
• Test: Opony Onza Aquila, Ibex, Citius