Test: Whyte T-130 RS 2016

Rowery ścieżkowe budzą ostatnio równie duże zainteresowanie, co kontrowersje. Z jednej strony: trail bike’i odpowiadają na pytania rzeszy riderów potrzebujących rowerów, które równie dobrze sprawdzą się w nizinnych misjach leśno-wyprawowych, jak podczas weekendowych wypadów w góry. Z drugiej strony – czemu tej funkcji nie miałyby pełnić rowery enduro, skoro w ostatnich latach stały się tak lekkie i efektywne, jak na każdym kroku mówią nam producenci? Nie wspominając o tym, że rowery o skoku 130 mm to przecież nic nowego?

Żeby zbadać temat, najlepiej zacząć od szczytu drabiny pokarmowej tego odradzającego się gatunku. Jest nim Whyte T-130 RS, czyli „Trail Bike of the Year 2016” według magazynu What Mountain Bike.

Czy prawdopodobnie najlepszy trail bike może być w czymś lepszy od rowerów enduro…?

Rama

Whyte to jeden z czołowych przedstawicieli geometrii progresywnej. Reach 449 mm w rozmiarze M to jeszcze nie terytorium Mondrakera, ale to i tak wartość typowa dla L-ek większości producentów. W zestawieniu z mostkiem 50 mm, skutkuje silną i stabilną pozycją na rowerze.

A w zasadzie „w rowerze”, bo poza długością, BARDZO odczuwalna jest… niskość. Zarówno suport, jak i kokpit są tu o 10-20 mm bliżej ziemi, niż w rowerze enduro w tym samym rozmiarze. Jeśli zastanawiasz się, jak przekłada się to na odczucia na szlaku, spróbuj wejść na taboret, a następnie powtórzyć eksperyment po skróceniu jego nóg o parę centymetrów (lub jeśli szkoda Ci taboretu, przeczytaj dalszą część tego testu).

Aluminiowa, hydroformowana rama (wyższy model ma już carbonowy przedni trójkąt) jest elegancko wykonana i dopracowana w detalach, z których większość zdradza brytyjskie pochodzenie. Wszystkie smaczki znajdziesz w bikepornie, tu napiszę tylko, że to co zostało zaprojektowane na mokrych wyspach, równie dobrze sprawdza się na mokrych szlakach w Polsce czy w Czechach.

Takie ficzery, jak podwójnie uszczelnione łożyska z dożywotnią gwarancją, czy klasyczny wkręcany suport powodują, że od czasu do czasu możesz umyć rower myjką ciśnieniową – nie martwiąc się, że coś zacznie skrzypieć i już nigdy nie przestanie. Dzięki schowaniu kabli w ramie i świetnemu lakierowi, również szybkie ogarnięcie roweru szczotką i szmatą zajmuje chwilę. A jeśli nie masz wolnej chwili na takie pierdoły? Też nie musisz się martwić, bo dzięki ogromnym prześwitom, tej ramy raczej nie zapchasz błotem.

To wszystko nie są super-wyszukane rozwiązania prosto z NASA, ale poskładane do kupy powodują, że drobne uciążliwości nieodłącznie towarzyszące eksploatacji roweru w górach, są tu mniej upierdliwe i nie zabierają tyle czasu przeznaczonego na jazdę.

Wyposażenie

Po kompleksowy opis wyposażenia tradycyjnie zapraszam do bikeporna.

Oto komponenty, które najbardziej przykuły moją uwagę na szlaku.

Ustawienia

Na szlaku

Rower ten testowałem krótko, ale treściwie: spędziłem kilka dni między innymi na ścieżkach Enduro Trails, Trutnov Trails oraz na nieco bardziej naturalnych trasach w paśmie Magurki Wilkowickiej i Beskidu Śląskiego.

Podjazdy

Krótki tył i dość klasyczny kąt rury podsiodłowej, na papierze zwiastują podnoszenie przedniego koła na stromych podjazdach, ale długa i niska geometria skutecznie przykleja rower do ziemi. Pomaga też fakt, że 130 mm skoku, siłą rzeczy, nie zapada się tak głęboko przy zmianie środka ciężkości, jak np. 160 mm. Również umiarkowany (67 stopni) kąt główki ramy powoduje, że nie musisz się wysilać, żeby utrzymać przednie koło w linii prostej. Z kolei długa górna rura zapewnia miejsce do oddychania i balansowania ciałem, bez wykrzywiania łokci na cztery strony świata.

Opanowanie roweru nie wymaga żadnego podjazdowego kung-fu

W skrócie: pozycja na podjazdach jest bardzo neutralna, a opanowanie roweru nie wymaga żadnego podjazdowego kung-fu.

Wyluzowaniu się, spokojnemu oddychaniu i płynnemu kręceniu sprzyja też 4-zawiasowe zawieszenie, które na podjazdach pozostaje aktywne, dbając o wzorową trakcję. Z drugiej strony – z tego samego powodu minimalnie buja. Ale umówmy się, przy zaledwie 130 mm skoku, nie mówimy tu o bujaniu w stylu „muszę-zejść-na-ląd-bo-zaraz-zwymiotuję”.

W razie czego, zawsze możesz sięgnąć po dźwignię blokady. Ma ona jednak dla mnie poważną wadę: jest zamontowana współosiowo z pokrętłem regulacji tłumienia powrotu. Przełączając platformę w rękawiczkach, podczas jazdy, bardzo łatwo przypadkiem zmienić ustawienie tłumienia. Mój pierwszy zjazd na T-130 RS trochę zbił mnie z tropu, bo jechało mi się… beznadziejnie. Dopiero na dole okazało się, że tłumienie powrotu jest odkręcone do oporu.

Zjazdy

Po ogarnięciu pokręteł, Whyte rozwija skrzydła! Długi reach umieszcza Cię centralnie między kołami, dając szeroki zakres ruchu i możliwość aktywnego dociążania/odciążania opon bez zaburzania stabilności. Prościej: na tym rowerze trudno coś spieprzyć w kwestii optymalnej pozycji. Jest to dowód na to, że zalety geometrii progresywnej docenią nie tylko zaawansowani riderzy.

Ale T-130 to nie autobus, który jedzie sam, pod warunkiem że nie zamierzasz skręcać. Gdzieś z tyłu głowy masz bardzo krótki tylny trójkąt i umiarkowany kąt główki ramy, ale kiedy tylko wejdziesz w zakręt, nie myślisz już o cyferkach, a o korzeniach marki w Formule 1. Rower jest niski, przyklejony do ziemi, a w zakrętach nawet ktoś taki jak ja, może się poczuć jak kierowca bolidu.

Na szlaku widzisz siebie w kombinezonie z Top Gun, namierzającego kumpla jadącego przed Tobą

Rower prowokuje do mocnego wykładania go w zakrętach i wycinania płynnych łuków. Jak na nartach! Bez zbytniego kombinowania i przejmowania się nieprzewidzianymi przeszkodami czy zbyt dużą prędkością na wejściu. Zresztą, zapomnij o tych bolidach! Na szlaku widzisz siebie w kombinezonie z Top Gun, namierzającego kumpla jadącego przed Tobą!

Choć może wydaje się to nieintuicyjne, jest to w dużym stopniu zasługą… małego skoku. Dzięki temu rower nie „pływa”, a geometria jest zawsze stabilna i przewidywalna. Żółta to-nie-enduro-lampka zapalała mi się dopiero na większych dropach, ale po przełamaniu okazywało się, że dobra charakterystyka zawieszenia, nie nurkująca przez środek skoku, dawała stabilne podparcie.

Choć oczywiście mając pod sobą 130 zamiast 160 mm skoku, musisz się liczyć z tym, że przy dużych uderzeniach płynna jazda jest bardziej uzależniona od Twoich rąk i nóg. Jeśli wolisz odczucia z jazdy à la latający dywan, zostań przy rowerze enduro. Jeśli jednak cenisz sobie bogaty feedback i angażujące w jazdę zachowanie sprzętu – będziesz się świetnie bawił.

Wbrew pozorom najsłabsze ogniwo T-130 to nie zawieszenie, a opony. Szybkie, wystarczająco przyczepne, ale zbyt delikatne! Przy agresywnej jeździe, po trasach takich jak kamieniste fragmenty bielskiego DH+, skutkuje to regularnymi dobiciami. W dużym stopniu winę za to ponoszą bardzo wąskie obręcze kół SRAM Roam 30.

Werdykt

Oferując geometrię lepszą od niejednego enduraka, Whyte T-130 zmusza do zadania sobie pytania: „ile skoku tak naprawdę potrzebuję do swojej jazdy”? Jeśli masz trochę odwagi i techniki, T-130 RS ogarnie amatorskie starty w zawodach niewiele gorzej od dedykowanego sprzętu (jak G-160). Za to na trasach typu Rychlebskie Ścieżki, zaryzykowałbym stwierdzenie, że sprawdzi się dużo lepiej. Nie wspominając o epickich, długodystansowych tripach po górach, czy okazjonalnych startach w maratonach.

Do niedawna, takie uniwersalne rowery o skoku 120-130 mm były zawieszone gdzieś między XC a enduro, zazwyczaj bardziej przypominając te pierwsze. Whyte T-130 to jednak klasa w sama w sobie – dzięki takim rowerom można zrozumieć, czemu producenci nagle tak mocno zaczęli lansować trailbike’i. Progresywna geometria i lekkie, ale super-sprawne zawieszenie, wyciskające maksimum frajdy ze skromnych 130 milimetrów, robią ze ścieżkowego Whyte’a sensowną alternatywę dla roweru enduro w kategorii „jeden do wszystkiego”.

Ale wracając do pytania zadanego na wstępie: czy T-130 może być od typowego enduraka lepszy? Czemu miałbyś nie pójść od razu na całość i nie wybrać 150-160 mm skoku „na zapas”? W końcu różnica w masie nie jest aż tak duża, a efektywność zawieszenia raczej porównywalna? Przy pokonywaniu gładkich podjazdów na siedząco – owszem. Różnice jednak robią się tym większe, im bardziej chuligańsko jedziesz: pedałowanie na stojąco, pompowanie, dokręcanie w zakrętach, wybijanie z korzeni, manuale… To nie są zajęcia kojarzone z jakimkolwiek znaczeniem słowa „efektywność” czy nawet „szybkość”, ale jeśli są one liście Twoich priorytetów, to na T-130 takie harce będą Cię kosztować odczuwalnie mniej energii.

Jeśli więc jeździsz dla funu, rzadko zaglądasz do bikeparków, szukasz roweru, który w zakrętach zrobi z Ciebie lepszego ridera, a na epickich tripach zostawi w baku trochę więcej paliwa – śmiało zamawiaj Whyte T-130 RS!

Cena: 16 499 zł (model 2016; na sprzedaż jest też opisany tu rower testowy) / 15 399 zł (2017)
Dostępne rozmiary: S/M/L/XL
Masa: 13,2 kg (katalogowo)
Strona producenta: whyte.bike/t-130-rs-1
Strona polskiego dystrybutora: whyte.pl/t130rs

Zobacz też powiązane wpisy:

• Bikeporn: Whyte T-130 RS 2016
• Test: Whyte G-160 RS 2017
• Whyte – dlaczego o tych rowerach będzie głośno?
• Geometria progresywna
• Ile skoku powinien mieć rower enduro?