Hajlajtsy: Enduro Trails Adventure 2018, Bielsko-Biała

Dla mnie to były pierwsze zawody Enduro. Chciałem sprawdzić czym to się je, ale teraz nie wiem czy nazwać je maratonem, wypychem w błocie (1km przed Szyndzielnią) czy wycieczką familijną, bo a propos pierwszej i ostatniej uwagi, to na maratonach trasa (poza oesami) jest znacznie ciekawsza. Tutaj mieliśmy tylko asfalt i szerokie stokówki wysypane kamieniem. Spodziewałem się fajnych ścieżek podjazdowych, a było ich słownie zero, jeśli nie liczyć krótkiego, kilkudziesięciometrowego fragmentu podjazdu do schroniska na Magurce. Pomijam pogodę, bo na to nikt nie ma wpływu, ale nawet w słońcu trasy dojazdowe nie mogły by być chyba nudniejsze. Plus jeszcze asfaltem przez miasto… Serio? Enduro to chyba raczej powinna być eksploracja, a nie sztampa stokówkami. Naprawdę się zawiodłem, bo więcej ciekawych tras udało mi się przejechać w maratonach. Oesy natomiast bardzo fajne, ale za mało! Nie wiem czy jeszcze kiedyś spróbuję zawodów Enduro jeśli są tak nudne, a dojazdówki tak słabe.

Druga kwestia, piszesz, że trasy oes były „za łatwe” dla doświadczonych zawodników. Nie wiem, ale dla mnie były odpowiednie (jakieś tam doświadczenie na względnie trudnych ściankach posiadam). Wszystko trudniejsze powinno się kwalifikować pod downhill, ale może taka to specyfika współczesnego enduro, że staje się downhillem na więcej niż jednym odcinku. Ja raczej pozostanę przy eksploracji („Ekspluro”?) z kumplami, piwie w schronisku i zjeździe bez napinki.

Pozdrawiam tych, którzy dotrwali do końca w tej pogodzie.

Witam,
Niezwykłe jest to jak różnie odebraliśmy te same wydarzenia. Chyba nawet zupełnie te same, bo byliśmy w jednej grupie. Możliwe że różnica w percepcji wynika z tego że były to moje pierwsze zawody Enduro, choć nie pierwsze zawody w ogóle (i nawet nie pierwsze rowerowe).
Dla czytelności pozwolę sobie zachować te samą kolejność co w artykule.
Pogoda: Dla ludzi koło których jechałem, i dla mnie też, ulewa była w jakimś sensie dodatkową przygodą. Pojawiały się nawet głosy w rodzaju „im gorzej tym lepiej”.
Formuła: Dla mnie super – właściwie dla tego zapisałem się na te zawody. Co do „fajnych ścieżek, których nikt nie zna” to ja akurat trasami obu oesów jechałem pierwszy raz, więc miałem pełne on sight. Domyślam się że dla tych, którzy mieli objeżdżone trasy z Szyndzielni OS2 mógł być pewnym rozczarowaniem w sensie braku „adventure”.
Ilość OSów: Rzeczywiście, jak na ilość czasu spędzonego na rowerze (trochę ponad 7godzin) ilość jazdy na czas była bardzo mała – w moim przypadku łącznie ok. 30 minut. Myślę że ciekawe byłoby urozmaicenie w postaci np. dodatkowych prób sprawnościowych na dojazdówkach (może nawet dające jakieś bonifikaty czasowe). Czymś w tym rodzaju była ścianka przed pierwszym OSem i mam wrażenie ze nawet Ci którzy nie zdecydowali się jej jechać, jak również ci, którzy wylądowali w pobliskim zagajniku dobrze sie bawili. Bardzo podobało mi się to że trasa rzeczywiście była tajemnicą, większość ludzi kupiła taką formułę i nie nagabywała zbytnio Kuby o zdradzenie zamysłów.
Powrót do korzeni: Dla mnie jak najbardziej – trasa zachaczała o rejony, które odwiedzałem moim chromowomolibdenowym sztywniakiem dwadzieściakilka lat temu. Co do trudności to myślę że była dobrana adekwatnie do idei zawodów – jechałem na plusowym sztywniaku ze 120mm skoku z przodu i ani razu nie czułem się niedopasowany.
Oznakowanie trasy: Tutaj różnica opinii wynikała w 100% z tego czy ktoś się zgubił, czy nie na pierwszym Osie. Ci którzy przejechali metę z właściwej strony zdecydowanie chwalili oznakowanie. Moim zdaniem było ono dopasowane do charakteru zawodów i przede wszystkim nigdzie nie wprowadzało w błąd (co np. zdarza się na maratonach). Generalnie zauważyłem że najczęstszym błędem było jechanie po śladach kół – część ludzi pojechała „w las” za pierwszym zgubionym i na metę docierali grupkami.
W pierwszej grupie faktycznie zgubiła się prawie połowa, ale patrząc po czasach w kolejnych musiało być lepiej – trasa była już wyjeżdżona i to z pewnością znacznie pomagało.
Podsumowanie: Też mi się bardzo podobało.

I jeszcze kilka punktów od siebie:
Co do tempa na dojazdówkach: nie mam obycia z zawodami Enduro, ale tempo przewodnika było moim zdaniem spokojnie do utrzymania dla osoby zupełnie okazjonalnie jeżdżące na rowerze, co akurat dla wielu ludzi było irytujące bo choćby ze względu na pogodę można było trochę bardziej „pocisnąć”. Muszę też przyznać że byłem mocno zszokowany tym że w naszej grupie chyba tylko ja i kolega na żółtej Orbei (pozdrawiam) podjechaliśmy całą trasę na Szyndzielnię. Większość ludzi pchała rowery gdy tylko nachylenie przekroczyło ~7-10%, mimo posiadania bardzo miękkich przełożeń. Mogę tylko zakładać że oszczędzali siły na OS2, ale przecież miało nie być ścigania…
I jeszcze mały zgrzyt na koniec – rozdanie nagród opóźniło sie o ponad godzinę (mimo zapowiedzi że „za 15 minut zaczynamy”). No i słynny pakiet startowy – według zapowiedzi organizatora: „gwarantujemy, że będzie po dwakroć wart wydanych pieniędzy!! (tak, koszulki okazjonalne też będą!)” . Finalnie okazało się że były to tylko rzeczone koszulki… Podejrzewam że nikt by na to nie zwrócił uwagi, gdyby nie szumne zapowiedzi i kontrastująca rzeczywistośc.

Pozdrowienia,
RT

Fajny tekst, ale zwrócę uwagę na kwestie językowe (bo wiem Autorze, że nie masz tego w d***):

„Niemniej jednak, jedząc już burgera w Bike Barze (oczywiście przy słonecznej pogodzie), zasłyszane opinie (jak również moja własna) były zdecydowanie pozytywne.”

– w tym zdaniu wszystko jest źle. Zaczynając od „niemniej jednak”, na koślawej konstrukcji z imiesłowem w stylu „idąc do szkoły, padał deszcz” kończąc. Inaczej – opinie, nawet te pozytywne, nie mogły jeść burgera w Bike Barze ;)