Hajlajtsy: 6 wniosków z Festiwalu Joy Ride Kluszkowce 2018

W 2016 na zawodach enduro w Kluszkowcach tak zmarzłem i przemokłem, że na myśl o tym dalej mam gęsią skórkę. Oczywiście, kiedy rok później zrezygnowałem z udziału, cały weekend świeciło słońce i żałowałem zmiany planów… Tym razem postanowiłem więc olać prognozy i jechać, choćby miało walić gradem i piorunami. Jak się domyślasz, dokładnie tak się skończyło… Oto 6 lekcji, których nauczył mnie Małopolska Joy Ride Festiwal 2018.

1. Pogoda to dziwka

Pierwszego dnia budzi nas błękitne niebo i widok na Tatry. Postanawiam więc jechać OS1 „na lekko”, ale przebiegle zostawiam w aucie kombinezon przeciwdeszczowy, żeby przebrać się przed zapowiadaną na popołudnie burzą. Ale jak na złość, kiedy wracam do miasteczka festiwalu, po niebie dalej przesuwają się tylko pojedyncze chmurki. Ruszam więc na OS2 w zwykłych ciuchach. Burza z ulewą przychodzi w „najlepszym” momencie – dokładnie, kiedy ustawiam się w kolejce do startu na otwartej polanie… W sam raz, żeby przemoknąć i zmarznąć tuż przed zjazdem spływem dwóch kolejnych OS-ów…

Drugiego dnia, myślę sobie: „HAHA, tym razem nie dam się tak zaskoczyć!”. Choć pogoda znów kwalifikuje się na szorty i japonki, ja z samego rana wskakuję w kombinezon. Jestem gotowy na wszystko! Może tylko za wyjątkiem skwaru lejącego się z nieba aż do późnego popołudnia… Znów z jazdy wracam mokry – choć tym razem od potu.

2. „Nie startować w enduro”

↑ To mój apel do siebie samego wysłany w przyszłość, do roku 2019.

Wspomniałem już o kolejce do startu – po kilkadziesiąt minut trzeba było czekać na każdym odcinku, bo harmonogram posypał się już na OS1. Całkowicie rozumiem, że obsuwa może się zdarzyć przy przenoszeniu pomiaru czasu pomiędzy OS-ami, ale jeśli problem jest już od samego rana, to jest to zwykła amatorszczyzna.

O ile rekordowe oczekiwanie na start OS-ów można jeszcze podciągnąć pod sentymentalną podróż do czasów „koleżeńskich” zawodów sprzed kilku lat, to skasowanie wszystkich wyników z jednego OS-u chyba się jeszcze nie zdarzyło. Przyczyna: zamoknięcie laptopa z wynikami. Halo, czy ktoś słyszał o czymś takim jak „backup”…?

Organizacyjnej porażki żałuję podwójnie, bo trasa była naprawdę super – nie za łatwa, nie za trudna, taka „w sam raz”. Włącznie z OS4, który zaskoczył każdego, kto spodziewał się nudnej bikeparkowej linii. Chwalił ją niejeden zjazdowiec, znudzony krótkim i stosunkowo łatwym ściganiem w DH. Nawet usypane na zawody bandy wytrzymały skrajnie trudne warunki, dzięki czemu ślizgi w błocie były względnie bezpieczne i dawały sporo frajdy.

Nie zmienia to jednak faktu, że lepiej byłoby pojeździć po nich bez kolejek, chociażby ze Stravą (i dużo osób tak zrobiło, sądząc po słabej frekwencji). Dlatego też w przyszłym roku polecam start w enduro wyłącznie pod warunkiem zmiany firmy odpowiedzialnej za pomiar czasu. Błąd podwykonawcy może się zdarzyć, ale kolejna wtopa z rzędu przenosi już odpowiedzialność na organizatora, który znowu zdecydował się go zatrudnić.

3. Testowanie rowerów jest zajebiste

Żałuję, że zamiast startować w zawodach, nie skupiłem się na testowaniu rowerów – możliwość przejechania się na kilku(nastu) różnych sprzętach z tej samej kategorii to chyba najlepsza rzecz festiwalu. A testówek było mnóstwo! Od nowego Speca Stumpjumpera, przez kontrowersyjnego Marina Wolf Ridge (mój wybór – opis niedługo!), aż po całe stado elektryków, z powszechnie wychwalanym Pivotem Shuttle na czele. Było też sporo marek, które zwykle trudno jest obejrzeć na żywo – jak moje ulubione Whyte i Canyon.

Wyjazd na Joy Ride to punkt obowiązkowy dla każdego, kto myśli o nowym rowerze. W jeden weekend można tu zdobyć więcej praktycznej wiedzy, niż przez 100 lat ślęczenia nad tabelkami.

4. Testowanie rowerów jest niebezpieczne

Z drugiej strony, może lepiej, że ograniczyłem się do wypożyczenia tylko jednego roweru? To chyba jakiś omen, bo każde takie demo kończy się dla mnie epickim lotem na pysk. Tak było rok temu na zlocie w Przesiece i tak też było w Kluszkowcach. A do ostatniej chwili zastanawiałem się nad kaskiem fullface, który uratował integralność mojej twarzy… Chociaż jedna dobra decyzja „ubraniowa” tego weekendu!

5. Wszyscy kochają elektryki

Wracając do testowania – z dostępnością rowerów nie było problemu. Chyba że chodzi o e-bike’i! Jak pisałem ostatnio, elektryki zazwyczaj hejtują osoby, które nigdy nie jeździły na nich po górach. Podczas Joy Ride, ta grupa znów mocno się skurczyła!

→ Więcej: Test: Napęd e-bike Shimano STEPS E8000

Popularność testowych e-bike’ów nie wynikała tylko z tego, że w krótkim czasie testu, ze wspomaganiem można było więcej przejechać – w końcu obok na okrągło kursował wyciąg. To po prostu kupa frajdy bez żadnych uprzedzeń – motyw przewodni Joy Ride Festiwalu.

6. W rowerówce to jednak fajni ludzie pracują

Uczestnicy festiwalu byli otwarci nie tylko na elektryki. Regularnie można było zobaczyć osoby z branży szalejące na rowerach konkurencji, a stoiska były pełne największych pasjonatów, dzielących się wiedzą o nowych produktach. Każdy mógł tu pogadać o rowerach, przybić piątkę z Mattem Jonesem, pomacać nowinki i czasem nawet coś fajnego sobie kupić (szkoda, że dalej nie na każdym stoisku). Możliwość spotkania się ze znajomymi (i rowerowo zajaranymi nieznajomymi) to zdecydowany hajlajt tego wyjazdu, który ratuje wiele niedociągnięć.

Podsumowanie

Z Kluszków wyjeżdżałem wymęczony, poobijany i w sumie… niezadowolony. A jednak po drodze podjechałem jeszcze na kolację do parkowej knajpki, żeby jeszcze przez chwilę poczuć tę wakacyjną atmosferę przed powrotem do domu. Taki wyjazd to całkowite odcięcie od szarej rzeczywistości i choć dużo można narzekać, to siedząc dzień później w pracy, i tak trochę się tęskni za tymi „problemami”.

Czy w związku z tym pojadę na Joya za rok? Nie wiem… Ale jeśli tak, to na pewno z nastawieniem na pełne dwa dni testowania rowerów. I z trzema kompletami wodoodpornych ciuchów!

Wyniki zawodów enduro znajdziesz tutaj.

Aktualizowane na bieżąco linki do zdjęć tutaj:

• Galeria oficjalna 1

Zobacz też:

• Hajlajtsy: Joy Ride Festiwal Kluszkowce 2016