Test: Marin Alpine Trail E2 2025

Elektryczny Marin Alpine Trail E2 drugiej generacji to duży przeskok względem poprzednika, zarówno w kwestiach elektrycznych, jak i „rowerowych”. Co się zmieniło i dla kogo jest to rower (spoiler: zdecydowanie nie dla każdego)?

Marin Alpine Trail E2 – co to za rower?

To druga generacja elektrycznego enduro Marina (w ofercie jest jeszcze Rift Zone E o mniejszym skoku). Podobnie jak poprzednik, wyróżnia się ultra-agresywną geometrią, ale na tym podobieństwa się kończą.

Dwie najważniejsze zmiany względem pierwszej generacji to:

• przejście na czterozawiasowy system zawieszenia z ogniwem Horsta (przy okazji o nieco większym skoku 170/160 mm), ochrzczony MultiTrac 2 LT;
• wspomaganie Bosch Smart System (z dużą baterią 750 Wh) zamiast dotychczasowego Shimano (póki co, dotychczasowe modele zyskały dopisek „Shimano” i zostają w sprzedaży).

Rama

Geometria i dobór rozmiaru

W elektrycznej wersji Alpine Traila dostępne są trzy rozmiary (M-XL), pokrywające zakres reacha około 455-515 mm, teoretycznie odpowiadający wzrostowi 175-200 cm. „Teoretycznie”, bo ja testowałem najmniejszy rozmiar M, którego długość na moje 170 cm wydawała się idealna.

Duża w tym zasługa bardzo stromego kąta rury podsiodłowej (zależnie od ustawienia, w okolicach 78-79°), który efektywnie mocno skraca pozycję na siedząco. Tu trzeba też zauważyć, że Marin podaje efektywny kąt rury podsiodłowej dla wysokości siodła typowej dla danego rozmiaru – na przykład dla M-ki jest to 721 mm.

Jest to o tyle ciekawe, że minimalna wysokość, na jakiej da się w tej ramie ustawić siodło, to… 735 mm. Niestety, rura podsiodłowa jest tu krótka tylko na papierze, bo głębokość wsunięcia sztycy ogranicza idiotycznie położone gniazdo ładowania. Jest to o tyle duży problem, że 735 mm to wysokość siodła typowa dla ridera o wzroście ok. 182 cm, który raczej myśli już o rozmiarze L. Więc zdecydowana większość nabywców M-ki (osoby z zakresu 170-180 cm) będą musiały ratować się sztycą o mniejszej długości/skoku. Szkoda, że obchodzenie tak ewidentnego błędu w projekcie/specyfikacji Marin zrzucił na klienta – wystarczyłoby zamontować sztycę umożliwiającą wewnętrzne skrócenie skoku.

Reszta geometrii to dość skomplikowany temat, przez dwie niezależne metody regulacji (flip-chip na ogniwie Horsta i wymienne miski sterów). Jednak niezależnie od ustawień, geometria Alpine Traila należy do wybitnie agresywnych, z długim reachem, bardzo płaską główką i bardzo stromą podsiodłówką.

Do pełni szczęścia brakuje mi tylko dłuższego chainstaya. O ile ustawienie długie (443 mm) nieźle pasuje do M-ki, to przy potężnej bazie kół większych rozmiarów, opcja wydłużenia byłaby zdecydowanie bardziej użyteczna, niż możliwość skrócenia do absurdalnych 435 mm.

Osprzęt

Na szlaku

Podjazdy

Paradoksalnie, wysoka masa nie jest wielkim problemem na podjazdach – przynajmniej dopóki nie trzeba przerzucić roweru przez drzewo. Również wpychanie Marina pod pionowe ścianki, których nie udało się podjechać, przypomina wydarzenia, jakie około dwa tysiące lat temu miały miejsce na wzgórzu Golgota… Ale dopóki Marin jedzie, jedzie naprawdę dobrze.

Przesiadka z łagodniejszego wspomagania Shimano na bardziej brutalną moc Boscha zdecydowanie pasuje do charakteru Alpine Traila. Choć w kwestii naturalności działania, Bosch przeszedł długą drogę – dwa progresywne tryby TOUR+ i eMTB (lub w języku diodowym: niebieski i fioletowy) działają bajecznie przewidywalnie. Nawet bez żadnej personalizacji w aplikacji, można przejechać całą wycieczkę bez mieszania trybami – na pierwszym, jeśli jest to epicka wyrypa wymagająca oszczędzania prądu (pozwala wtedy na przewyższenia w okolicach 2000 metrów), a na drugim, kiedy dystans pozwala cieszyć się pełnią możliwości silnika (bliżej 1500 metrów w pionie). Do takiej filozofii pasuje minimalistyczna, bezprzewodowa manetka – w zasadzie można by z niej nie korzystać.

Miłośnikom podjazdów polecam też sprawdzić ustawienie flip-chipa w pozycji „High”. Wprawdzie skraca ono tylny trójkąt, ale ultra-stroma podsiodłówka powoduje, że przednie koło i tak jest przyklejone do ziemi. W ustawieniu „Low” lekkie odciążenie przodu jest odczuwalne i w połączeniu z bardzo płaską główką, prowadzenie na stromych, technicznych sekcjach wymaga nieco więcej uwagi. Można za to wtedy w pełni docenić krótką korbę (160 mm), która sprawdza się rewelacyjnie.

Niezależnie od ustawienia, stroma pozycja i rozłożenie masy pozwalają bardzo dobrze kontrolować rower – przesuwanie środka ciężkości do przodu i do tyłu daje łatwo wyczuwalny efekt, więc podrzucenie przedniego koła na próg, a potem szybkie przeniesienie masy do przodu nie stanowi problemu. A jednocześnie przez długą bazę kół, bardzo trudno jest wytrącić Marina z równowagi.

Specjalnością Alpine Traila jest jednak podjeżdżanie z dużą mocą i z dużą prędkością. I nie mam (tylko) na myśli pałowania po szutrach! Efektywne zawieszenie wspomagane wybitną pluszowością sprężyny pozwala utrzymywać wysokie prędkości na podjazdach w bardzo naturalny sposób, niezależnie od nawierzchni – dopiero na szczycie zaczynasz się zastanawiać, gdzie się wszyscy podziali.

Zjazdy

Niektóre rowery świetnie ukrywają swoją masę. Alpine Trail E2 do nich nie należy. Potężna masa w ewidentny sposób definiuje tu wrażenia z jazdy… na dobre i na złe.

Na złe, bo próbując jechać aktywnie, skocznie i podrywając rower na nierównościach terenu, miałem chwilami obawy, że dłonie wypadną mi z nadgarstków. Można ratować sytuację geometrią „High” (tak zacząłem test, bo nowoczesne elektryki zwykle lepiej wypadają w tym ustawieniu) i mniej stłumionymi ustawieniami zawieszenia (damper ma zaskakująco szybkie zaworowanie tłumienia). Da się w ten sposób wykrzesać z Alpine Traila nieco energii na łatwiejszych, płynniejszych odcinkach. Dużą różnicę zrobiłaby też kuracja odchudzająca lżejszymi kołami i oponami bez wkładek.

Ale prawdę mówiąc, chyba nie ma sensu walczyć z wiatrakami. Lepiej przyjąć taktykę „embrace the dark side”: przestawić flip-chipa na Low, zejść poniżej 1 bara w oponach (Cush Core robi robotę!) i wykorzystać pluszowość zawieszenia w połączeniu z mocą silnika do atakowania tras bardziej w stylu Taddy’ego Błażusiaka, niż Brandona Semenuka. Bo w takich ustawieniach Alpine Trail E zachowuje się trochę jak motocykl, ze wszystkimi tego wadami – ale też zaletami.

W zakrętach prowadzi się wybitnie płynnie i miękko, przy odrobinie techniki i siły pozwala bardzo pewnie wybierać linie i trzymać się na nich, niezależnie od tego, po jakim dziadostwie prowadzą. Wytrącenie Marina z równowagi przez jakiś zagubiony kamień czy korzeń jest bardzo trudne. Trochę gorzej, jeśli linię wybierzesz źle – szybkie korekty wymagają już zdecydowanie więcej techniki i siły. W sytuacjach podbramkowych można jednak ratować się „planem B”, tj. zamknąć oczy i jechać na wprost – zawsze działa (a przynajmniej u mnie działało – nie wysyłajcie pozwów)!

Nowością w Marinie jest też to, że przy takich atakach berserkera nie trzeba uważać na hamowanie – czterozawiasowe zawieszenie pozostaje w pełni aktywne. W połączeniu z tylnym kołem 27.5″ i miękkością sprężyny, trakcja na stromych zjazdach pozwala poczuć się pewnie, mimo ciągnącego w dół balastu.

Przestawienie się na inny styl jazdy zajęło mi trochę czasu, ale kiedy już przyzwyczaiłem się do jego możliwości, Alpine Trail regularnie inspirował mnie do atakowania miejsc, w których normalnie raczej przeprowadziłbym rower – i nie mam na myśli tylko trudnych, stromych zjazdów, ale też techniczne przeprawy na naturalnych górskich szlakach. Poczucie niezniszczalności, jakie daje połączenie masy, osprzętu i hardkorowej geometrii, może się podobać!

Marin Alpine Trail E2 – werdykt

W niektórych rowerach zakochuję się od pierwszego wejrzenia, a ewentualne wady wyławiam dopiero pod koniec testu. Z Marinem było odwrotnie: pierwsze wrażenie było fatalne, wywołane potężną masą i błędem projektowym ograniczającym zakres wysokości siodła. Dopiero po kilku tripach i dopracowaniu ustawień, Alpine Trail E2 rozwinął skrzydła i dał mi frajdę z jazdy.

Jasne, jego dwie główne wady nie zniknęły i dalej jest to rower głównie dla dużych, agresywnie jeżdżących riderów ze skillem, siłą i masą potrzebną do wyciągnięcia z niego maksimum prędkości (i prawidłowego ustawienia siodła…). Jeżdżąc na nim delikatnie, będziesz czuł się jak pasażer. Osobom drobniejszym i preferującym bardziej finezyjny styl jazdy, sugeruję poszukać lżejszego sprzętu.

Z drugiej strony, nie każdy elektryk musi udawać zwykły rower. Wrażenia z jazdy, ba nawet technika jazdy, są tu po prostu inne. A przy tym bardzo spójne i konsekwentnie. Dla kogoś, kto lubi atakowanie tras metodą „na bombowca” i w dodatku rzadko schodzi z maksymalnego wspomagania, jazda na Alpine Trailu może być bardzo satysfakcjonująca.

Marin Alpine Trail E2 Bosch 2025

Dostępne rozmiary: M-XL
Masa: 28,1 kg (rozmiar M, z pedałami, na mleku + CushCore)
Cena: 27 000 zł
Strona producenta

Zobacz też:

• Test: Marin Rift Zone 2 29″ 2023
• Top 10+ 2024: E-bike enduro / trail od 15000 do 30000 zł
• Systemy zawieszenia cz. 2: który jest najlepszy?