Trendy 2024 - co będzie modne w enduro/MTB?

Jeśli wkurza cię, że ostatnio wszystkie publikacje zaczynają się od słów „nowy rok to okres podsumowań”, to nie jesteś sam. Jak ktoś ma ochotę na flashbacki, to niech sobie przejrzy archiwum wpisów (w sumie warto). Ale dziś zamiast tego proponuję wycieczkę w przyszłość – co będzie modne na scenie MTB/enduro w 2024? Oto 24 trendy, jakie ukazały się w szklanej kuli stałego współpracownika 1Enduro, Wróżbity Macieja:

1. Enduro jest już niemodne. Górskie eksploracje nie rozpalają wyobraźni młodych riderów, a „Polak endurak” stał się synonimem grubawego typa koło czterdziestki, który cały dzień stacza się po niebieskich trasach bikeparkowych z nerką na plecach i w nieco zbyt kolorowych ciuszkach. O ile akurat nie wcina burgera w Bike Barze (historia mojego życia).
2. Enduro upada też jako dyscyplina sportowa. Na naszym podwórku widać to szczególnie, ale dotyczy to też porzucanego przez producentów, sponsorów i media EDR-a. Przejęcie EWS przez UCI odebrało serii resztkę romantycznego uroku i prawdopodobnie okazało się gwoździem do trumny – krążą plotki, że sezon 2024 będzie ostatnim (…w obecnej formule?).
3. Prawdziwe tripy po górach w poszukiwaniu soczystych zjazdów przejęły elektryki, no bo też nadają się do tego idealnie. Tyle że elektryki nie są modne. Przez wysokie ceny młodzież widzi w nich zabawki dla boomerów, a w rozmowach z kumplami, czy nie daj bobrze w internecie, ciągle jeszcze lepiej być ostrożnym z nazywaniem jeżdżenia na elektryku „endurem”, żeby nie zostać wyzwanym od starego, niepełnosprawnego lenia (pisanie takich farmazonów wciąż jest modne).

4. Next big thing to podobno downhill, ale to bzdura. To, co króluje wśród młodych youtubowych trendsetterów, mogłoby być nazwane „downhillem” tylko przez starych dziadów (tych samych, co to jeżdżą po górach na elektrykach). Prawdziwy next big thing to slopeduro, czyli zbiorcza nazwa dla kręcenia sztuczek na lokalnych dirtach na co dzień i stylowych lapsów po bikeparkowych air-line’ach w weekend. Innymi słowy: odkryty przez kolejne pokolenie freeride, tylko tym razem z okrzykami „YAH BOI!” na hopach, hasztagami #RideOrDie na Instagramie, koniecznie w T-shircie lub białym jerseyu z buzerem FOX lub POC na wierzchu (tak każe obyczaj).
5. Powraca też pokrewny ze slopeduro „jibbing”, czyli freestyle na sztucznych ficzerach, które nie mają zbyt wiele wspólnego terenem typowym dla MTB. Czyli robienie względnie prostych sztuczek z pogranicza streetu, trialu (to nie literówka) i – nie bójmy się tego słowa – stuntu. Tyle że na przerobionym rowerze trail/enduro.

6. Do łask wracają singlespeedy – to aktualnie najmodniejszy sposób na popsucie roweru enduro przerobienie roweru enduro na slołpduro/dżiberka*. W bikeparkach widać też, że coraz więcej riderów olewa przerzutkę w rowerach DH. Może nawet Shimano zdecyduje się na komponenty 1×1 w nadchodzącej nowej generacji Sainta?
7. *Pozostałe modne modyfikacje slopeduro/jib to: wywalenie sztycy regulowanej, barspin mode (który prawidłowo powinien się nazywać „barspin mod”, ale na YouTube brzmi tak samo, więc kto by się przejmował), nabite na kamień opony XC i nabite na kamień zawieszenie. Ewentualnie freecoaster i crankstopper. Jeśli widząc te określenia, po głowie chodzą Ci bardziej słowa „what”, „the” oraz „fuck”, to znaczy że jesteś boomerem traktującym jazdę na rowerze zbyt poważnie. Kup sobie elektryka.
8. Kategoria „enduro” wyraźniej podzieli się na rowery racingowe („glonojady” na high pivocie o skoku 170-180 mm, na kołach 29″) i zajawkowe (skoczne 150-160 mm na klasycznym zawieszeniu i mullecie).
9. Mullet zdominuje kategorię DH/FR, mocno też wgryzie się w rowery enduro, zwłaszcza te bez większych ambicji ścigankowych. A może nawet ten trend zatrzyma producentów jeszcze na chwilkę przy kołach 2×27.5″? To już zależy czy będzie tarcza, czy nie będzie tarczy. Anyway, jeśli masz taki rower, koniecznie dodaj słowa kluczowe „slopeduro” i „jibber” do ogłoszenia na OLX.
10. Możliwość wyboru rozmiaru tylnego koła wymusi powszechność flip chipów i innych regulacji geometrii. Również dlatego, że domyślne kąty dla niektórych zrobiły się zbyt radykalne, a zapędzeni w kozi róg producenci nie mogą sobie tak po prostu wypuścić nowego modelu, który zatrzymałby wałkowane od dekady motto longer-lower-slacker.

11. Na drugim końcu skali będzie dalszy rozwój downcountry… zasilany przez rzesze gravelowców, którzy po paru sezonach skapnęli się (samodzielnie lub po konsultacji z ortopedą), że sztywny rower z barankiem w terenie jest do dupy, niezależnie od tego, jak szerokie opony udało się w nim upchnąć, a we framebagu z Apidury za 700 zł wożą głównie klucze do domu.
12. Żeby tańsze rowery XC (zwłaszcza budżetowe hardtaile) mogły przyciągnąć uwagę świadomych sprzętowo gravelowców, szybciej przyjmą one nowoczesną geometrię z topowych modeli, które już teraz ocierają się o terytorium ścieżkowców.
13. W kategoriach trail/enduro w geometrii nie wydarzy się nic ciekawego – praktycznie wszyscy producenci dostosowali już swoje kąty i rozmiarówki do nowoczesnego szablonu (reach 450±5 mm w M-ce, główka 64±0,5°, podsiodłówka 77±0,5°). Jedyne, co w końcu powinno się wydarzyć, to popularyzacja długości chainstaya zależnej od rozmiaru ramy. Niektórzy producenci odkryli już, że nie trzeba w tym celu projektować 3-4 różnych wahaczy, wystarczy przesunąć punkty mocowania na przednim trójkącie (który i tak w każdym rozmiarze jest inny). Więc na przeszkodzie stoi już tylko strach klientów podbudowany wieloletnią niekompetencją mediów rowerowych i marketingowców producentów.
14. Coś się może rozruszać w zawieszeniach, bo wygasł patent na DW-Link i producentom będzie dużo łatwiej (czyt. taniej) zaprojektować rower na dobrym wirtualu. Coraz popularniejsze będą też systemy typu high pivot, czyli na wysokim punkcie obrotu i z rolką prowadzącą. W DH staną się standardem, w racingowym enduro zgarną co najmniej połowę rynku. W zasadzie można by je w sprzęcie uznać za trend najważniejszy – tyle że mało odkrywczy, bo trwający w najlepsze od paru sezonów.

15. Pojawi się więcej komponentów zaprojektowanych z myślą o sprężystości i komforcie, a nie tylko o maksymalnej sztywności. Z kierownicami i kołami to się już dzieje, następne będą ramy (a konkretnie konstrukcja wahacza).
16. Lekkie elektryki („SL”) będą się dalej rozwijać, ale głównie w droższym segmencie, bo tylko na dobrym osprzęcie są faktycznie lekkie. Dużo dobrego dla tej kategorii zrobi system Bosch SX. Nic ciekawego nie wydarzy się za to w „ciężkich” elektrykach, dopóki jakiś duży gracz nie wypuści dobrze działającego silnika połączonego ze skrzynią biegów. Trzymam kciuki za Specializeda Levo 4. generacji.
17. Rewolucja w akumulatorach dalej nie przyjdzie.
18. Schowek na kebaba w dolnej rurze będzie obowiązkowy, niezależnie od przeznaczenia roweru i materiału ramy.

19. Producenci definitywnie pożegnają się z rocznikami modelowymi, czyli wypuszczaniem co roku nowych kolorów i delikatnych zmian w osprzęcie – przy obecnym popycie/podaży (czyt. magazynach i sklepach zawalonych pod korek rowerami) taki model po prostu nie jest możliwy. Pożegnamy też kilka marek wchłoniętych przez dużych inwestorów, którzy patrząc na raporty finansowe, nie przymykają oka na przejściowe zawirowania w branży.
20. Dalej za to będą nam wciskali elektronikę w zawieszeniu i automatyczne przerzutki. I dalej nikt nie będzie tego chciał/potrzebował. Obserwowanie rozwoju ekosystemu e-bike od SRAM-a może być jednak ciekawe.
21. Przeciętny skok sztyc regulowanych będzie dalej rósł – standardem będzie 200 mm, co wymusi upowszechnienie średnicy rury podsiodłowej 34,9 mm w nowych rowerach.
22. Pojawią się kierownice z wewnętrznym prowadzeniem przewodów hamulcowych – hamulce SRAM Stealth i powszechnie chwalone (hehe) puszczanie kabli przez stery już nas na to przygotowują.
23. Shimano zostanie zepchnięte do rowerów z niższej i średniej półki przez innowacyjność SRAM-a w topowym segmencie (grupy Transmission/T-type, które okazały się najważniejszą nowinką 2023). Chyba, że wykona jakiś drastyczny ruch. Ale po pierwsze, drastyczne ruchy nie są w stylu japońskiego giganta, a po drugie, chyba nie ma on teraz na to środków. Ale to niekoniecznie jest zła wiadomość, bo nowości spod znaku Linkglide (m.in. cała seria CUES, ale też pancerny 11-rzędowy wariant grupy XT) okazały się bardzo udane.
24. Po boomie na nowe bikeparki, pożegnamy parę słabych miejscówek, które powstały tylko jako zapchajdziura między sezonami narciarskimi. Za to bikeparki wysokiej jakości, dobrze zaprojektowane i zbudowane, będą się cieszyć coraz większą liczbą slopedurowców i parkdurowców. I oczywiście endurowców, na niebieskich trasach (patrz punkt 1).

Niezależnie od Twojego podejścia do tych trendów (o którym mam nadzieję, że napiszesz w komentarzu), życzę Ci udanego sezonu 2024!

Zobacz też:

• wspomniane we wstępie archiwum wpisów – gdybyś jednak chciał sprawdzić, co w tym roku się działo.
• postanowienia noworoczne, które będziesz chciał zrealizować – stara (ale jara) lista dla tych, którzy lubią planować.