Test: Pedały platformowe Look Trail Fusion vs. Trail Roc

W ostatnich latach pedały platformowe przeżywają renesans, przynajmniej w jeździe amatorskiej. Zauważają to producenci sprzętu, nawet tacy, jak specjalizujący się od zawsze w zatrzaskach (i to raczej szosowych i… narciarskich) Look, którego nikt raczej z platformami nie kojarzy. A tymczasem do jego oferty wchodzi właśnie trzeci już model tego typu pedałów: kompozytowe Trail Fusion. Jak wypadają one na tle pozostałych dwóch (Trail Roc i Trail Grip) i przede wszystkim: czy warto wybrać „plastikowe” platformy zamiast aluminiowych?

Od czego zależy „trzymanie” pedałów?

Czyli na co zwrócić uwagę, kupując nowe platformy? No bo umówmy się: skuteczne utrzymywanie spójności zestawu rower+rowerzysta to jakieś 80% wymagań względem pedałów, reszta to wytrzymałość i ładny kolor (no dobra, czasem kolor to co najmniej 90%). Od czego to zależy?

1. Grubość i profil platformy

Rzecz kluczowa, a czasem trudna do oceny na zdjęciach. Najlepsze trzymanie oferują pedały wklęsłe, albo chociaż płaskie – dzięki temu wypukłość podeszwy idealnie się w nie wpasowuje i mocno przylega do wszystkich pinów. Zwykle oznacza to podniesioną względem środka przednią i tylną krawędź, rzadziej podniesione boki.

Jednak z tym podnoszeniem krawędzi producenci są ostrożni – bo równie duże znaczenie ma grubość (wysokość) całej platformy. Im jest ona wyższa, tym większe ryzyko „podwijania się” pedału pod butem i gorsze czucie roweru. Możesz to sobie wyobrazić na przykładzie dwóch taboretów: jednego niskiego, a drugiego wysokiego i chybotliwego. Na cieńszych platformach stoi się po prostu pewniej, trudniej jest też zaryć nimi o podłoże (możesz się śmiać, ale przy niskim suporcie milimetry mają znaczenie!).

W praktyce producenci zwykle idą w jak najniższą platformę, często nawet kosztem niewielkiej wypukłości (odchudzanie platformy ogranicza średnica łożysk) – jest to szczególnie widoczne w platformach kompozytowych. Nie jest to idealną sytuacją, ale da się z tym żyć, o ile projektant dobrze przemyślał kształt i układ pinów.

2. Kształt i układ pinów

Kształt platformy to dopiero połowa układanki i baza dla kolejnej kluczowej kwestii: pinów. Zanim wszyscy skapnęli się, że to bez sensu, przyjmowało się, że więcej=lepiej. W praktyce często lepiej sprawdza się rozłożenie nacisku na mniejszą liczbę punktów. Oczywiście pod warunkiem, że punkty te są w dobrym miejscu względem podeszwy – kształt pinów i ich układ jest znacznie ważniejszy od ich liczby.

O ile rząd 2-3 pinów na przedniej i tylnej krawędzi to w zasadzie standard, tak do części środkowej producenci podchodzą różnie. Ja lubię mieć w tym miejscu przynajmniej po jednym pinie po wewnętrznej i zewnętrznej stronie buta, i 1-2 dodatkowe na środku – to na nie but naciska najmocniej. Pod tym względem wybitny jest model Trail Roc, który wzdłuż osi ma aż sześć pinów na stronę (Trail Fusion – trzy).

Zastosowanie na środku krótszych pinów niż na zewnątrz pozwala też „symulować” wklęsły kształt nawet na płaskich lub lekko wypukłych platformach. Bardzo fajnie widać to w obu modelach Looka, w których zewnętrzne piny są wyraźnie podniesione.

Minusem długich pinów jest większe ryzyko ich uszkodzenia*. Podobnie jest z grubością – cieńsze piny lepiej wbijają się w podeszwę, ale łatwiej je złamać. Przydaje się wtedy możliwość wykręcenia od tyłu, która jest standardem w platformach „plastikowych”.

* teoretycznie długie i cienkie piny to też większe ryzyko uszkodzenia… nogi. Ale dotyczy to raczej osób początkujących i/lub jeżdżących w byle jakich butach. Dobrze trzymające buty i platformy, plus odrobina techniki jazdy (ciężkie nogi, pięty nisko) zmniejszają to ryzyko prawie do zera.

3. Rozmiar platformy

Ostatnia kwestia wydaje się bardzo ważna, ale tak naprawdę nie jest. Rozmiar platformy to tylko punkt wyjścia do odpowiedniego rozmieszczenia pinów – bywa, że producenci chwalą się wielką platformą, a umieszczają piny zbyt blisko jej środka. Wybierając pedały w Internecie warto tylko się upewnić, że nie jest to jakiś mikroskopijny model do turystyki (sporo ich na AliExpress…). Górskie modele standardowo mają 100×100 mm (tak jak Trail Fusion), a większymi platformami (np. 110×110 w aluminiowych Trail Roc) powinny zainteresować się głównie osoby o dużych stopach.

A jakie znaczenie ma materiał?

Ogólnie ten poradniko-test miał być o wyborze między platformami kompozytowymi a aluminiowymi, a póki co o tym ani słowa… Bo tak naprawdę nie jest aż tak istotne. To bardziej kwestia osobistych preferencji i przekonań – są osoby, które nigdy nie kupią „plastików”, bo im „pękają od samego patrzenia”, z kolei inni od wielu lat nie patrzą na pedały aluminiowe – ale nie dlatego, że pękają, tylko oferują słaby stosunek ceny do reszty parametrów (ja zaliczam się do tej drugiej grupy).

Bo trzeba to wprost napisać: pod względem stosunku ceny do masy i wytrzymałości, pedały kompozytowe nie mają sobie równych.

Ich uszkodzenie jest znacznie trudniejsze, niż się wydaje (do tego nie da się zdrapać z nich koloru, więc nawet po kilku sezonach wyglądają znośnie), a pod względem masy mogą konkurować z dwukrotnie droższymi pedałami aluminiowymi.

W przypadku Looka wygląda to następująco:

• Trail Roc (aluminium): masa 448 g, cena 360 zł,
• Trail Fusion (kompozyt): masa 328 g, cena 230 zł

„Plastik” jest więc o 36% tańszy i 27% lżejszy.

Ceną za to jest zazwyczaj grubość – kompozyt wymaga grubszej ścianki dookoła łożysk, przez co zejście w tym miejscu poniżej ok. 18 mm jest prawie niemożliwe. Grubość Looków Trail Fusion to pod tym względem branżowy standard. Natomiast aluminiowe Trail Roc nie do końca wykorzystują zalety aluminium – są zaledwie o 1 mm cieńsze:

• Trail Roc (aluminium): grubość 15,0 / 17,0 mm (na krawędzi / na osi)
• Trail Fusion (kompozyt): grubość 12,6 / 18,0 mm

Werdykt: to które wybrać? Plastik czy aluminium?

Biorąc pod uwagę stosunek ceny do masy i fakt, że jeszcze nigdy nie udało mi się zniszczyć żadnych pedałów tego typu, dla mnie wybór jest prosty: kompozytowe Look Trail Fusion. Mają smukłą platformę i dobry układ pinów o zróżnicowanej długości, które są cienkie i wkręcane od spodu. Do tego można je kupić w kilku ładnych kolorach (wspominałem, że dla niektórych kolor jest najważniejszy? To wcale nie było o mnie).

Aluminiowe Look Trail Roc to z kolei wybór dla konserwatystów: są nieco większe, zdecydowanie bardziej czarne i całkowicie metalowe. Do tego mają więcej pinów, również o sprytnie dobranej długości imitującej wklęsłość platformy. Piny te są jednak grubsze i wkręcane od góry – powoduje to na szlaku, że trzymanie nie jest drastycznie lepsze od modelu „plastikowego”.

No właśnie! Przejdźmy w końcu do tego, co najważniejsze: jak te pedały trzymają nogę? Krótko mówiąc: wzorowo! Podczas testu nie miałem w tej kwestii żadnych zastrzeżeń. Model aluminiowy ma minimalną przewagę dzięki dużej ilości pinów w centralnej części – oceniłbym go na 9/10, a „plastiki” na 8/10 (testowane zarówno z topowymi FiveTenami Freerider Pro, jak i z gorzej trzymającymi butami). Oba modele są więc jak najbardziej godne polecenia. Ale ja swój głos oddaję zdecydowanie na model Trail Fusion.

Bonus 2: Galeria kolorków zwycięskich Trail Fusion ;)

Zobacz też:

• Pimp my bike: E*Thirteen, STFU, Sendhit, Occam
• SPD czy platformy?