Test: Evil Offering v2 2022

Coraz ciekawiej robi się na polskim rynku! Od tego roku można u nas kupić rowery Evil Bikes. Przetestowałem więc jeden z dwóch najfajniejszych modeli. Spoiler: kolorowy jak buty do garnituru Evil Offering okazał się dokładnie tak dobry, jak oczekiwałem (a oczekiwałem sporo!).

Evil Offering – co to za rower?

Geometria

Dwa ustawienia geometrii nazywają się LOW i X-LOW, ale to trochę przesada, bo „wyjściowa” geometria (LOW z widelcem 150 mm) nie jest specjalnie radykalna: kąty to 66,4 i 77 stopni. Zmiana na X-LOW zmniejsza kąt główki ramy do 65,8 stopnia i obniża suport o 8 mm (347/339 mm).

Stosunkowo stromy (jak na dzisiejsze standardy) kąt główki Evil łączy z długim reachem (zakres 448-512 mm, 469 mm w rozmiarze M), co jest odwrotną drogą do wybieranej ostatnio przez większość producentów.

Bardzo krótki jest za to chainstay – 432 mm we wszystkich rozmiarach, z miejscem na oponę 2.6″, co jest możliwe dzięki „standardowi” tylnej piasty Super Boost Plus (12×157 mm). Ogólnie nie jestem fanem superkrótkich tyłów, ale do geometrii Offeringa pasuje on nieźle, bo cała baza kół też nie jest przesadnie długa – rower jest dobrze wyważony, przynajmniej w testowanym przeze mnie rozmiarze M.

Wyposażenie

Na szlaku

Podjazdy

W skrócie, Evil Offering podjeżdża tak jak powinien podjeżdżać rower all-mountain, o nieco łagodniejszym charakterze, niż pełnokrwiste enduro. Podjazdy nie są na nim tylko środkiem do celu – odczuwalna lekkość i zwinność roweru motywuje do walki w miejscach, w których normalnie pchałbym już rower, tęskniąc za elektrykiem. A jeśli na szczyt prowadzi pokręcona, techniczna ścieżka taka jak np. Trail Dr Weissnera na Rychlebach – Offering potrafi dać mnóstwo frajdy.

Trochę się obawiałem, czy ten bardzo krótki tył nie będzie utrudniał podjeżdżania, ale stroma podsiodłówka – w połączeniu ze skokiem 140 mm, który nie przysiada tak bardzo, jak np. 160 mm – daje bardzo wygodną i stabilną pozycję do walki na ściankach.

Do podejmowania podjazdowych wyzwań zachęca też efektywne zawieszenie. Punkt obrotu jest umieszczony dość wysoko, co przekłada się na wysoki anti-squat. Niestety w przypadku jednozawiasowca oznacza to mocniejsze kopanie w korby – systemy takie jak dw-link mają tu przewagę. Płynne pedałowanie na technicznych podjazdach ratuje wspomniana piasta Industry Nine, która rewelacyjnie ułatwia wszelkie manewry wymagające bezpośredniej reakcji na najmniejszy ruch korby, ale gdyby to był mój rower, dorzuciłbym do tego owalną zębatkę.

Zjazdy

Kiedy szlak kieruje się w dół, angażujący charakter Evila jeszcze mocniej daje o sobie znać. Ponownie wynika to z geometrii, która w ustawieniu LOW (czyli… tym wyższym) łączy stromawą główkę i bardzo kompaktowy tył z ponadprzeciętnie długim reachem. Powoduje to, że pozycja jest centralna i daje dużo miejsca do manewrowania ciałem, a przy tym oba koła są bardziej „wsunięte” pod środek ciężkości ridera, co jest interesująco odmienną koncepcją od większości nowych rowerów na rynku, ale sprawdza się w praktyce.

Pierwsze wrażenie jest takie, że Offering nie jest wybitnie stabilny, ale za to bardzo prowokuje do aktywnej jazdy i… zajebiście skręca. W łuki kładzie się prawie sam i daje poczucie, że następnym razem powinieneś wjechać w zakręt dużo szybciej. Po przesiadce z bardziej „rozpłaszczonych” rowerów często zdarzało mi się ciąć zakręt ciaśniej, niż planowałem, bo rower po prostu sam ciągnął do wewnętrznej. Do podnoszenia sobie poprzeczki dodatkowo motywuje fakt, że w razie przepałowania, tył zawsze wyjeżdża pierwszy, w dalszym ciągu dając poczucie pełnej kontroli (co dodatkowo podkreśla sztywny i krótki wahacz). Takie niedojrzałe i karygodne zachowania można też łatwo prowokować tylnym hamulcem – jest to doskonały rower dla kogoś, kto lubi bawić się na granicy przyczepności.

Temat hamulca i przyczepności prowadzi mnie do kwestii usztywniania się zawieszenia pod wpływem hamowania, czyli zjawiska typowego dla jednozawiasowców, którego trochę się obawiałem w rowerze tej klasy. Nie wiem, może jestem za słabym testerem, może przy 140 mm skoku nie ma to aż takiego znaczenia, a może Dave Weagle włożył w ten system czarną magię (kolor by się zgadzał), ale efektu tego nie udało mi się „wyłowić” podczas testu.

Szybko za to odczułem świetną energię zawieszenia. Może to autosugestia, ale podobne wrażenia mam na dw-linku, a Delta System dorzuca do tego naturalny, przewidywalny feeling, typowy dla systemów z jednym zawiasem. Delta System jest bardzo czuły na małych nierównościach i umiarkowanie progresywny na dużych (nie miałem problemu z wykorzystaniem całego skoku). Ale jeśli faktycznie są tu jakieś czary, to są one zaklęte w środkowym zakresie skoku, używanym przez większość czasu. Bardzo skutecznie radzi on sobie z wygładzaniem terenu, a jednocześnie daje stabilne podparcie do energicznej, aktywnej jazdy i wybijania się z każdego korzenia i nierówności terenu.

Wszystko to razem składa się na bardzo lekki i skoczny charakter Offeringa. Charakter trochę zaskakujący, bo patrząc na jego geometrię, wygląd i zastosowane komponenty, w głębi głowy mózg mówi Ci, że patrzysz na tłuste enduro – łatwo zapomnieć, że to „tylko” zwinny ścieżkowiec. Ale zawsze można ratować się zmianą geometrii na X-LOW, która daje nieco grzeczniejsze i bezpieczniejsze prowadzenie na wymagających trasach. Choć moim zdaniem, LOW lepiej pasuje do wybitnie energetycznego i poręcznego charakteru Offeringa, który jeździ trochę jakby miał koła 27.5″. Oczywiście w pozytywnym sensie, bo zalety 29era oczywiście zachowuje.

Evil Offering – werdykt

Trudno mi sobie wyobrazić zastosowanie, do którego Offering by nie pasował – może poza ściganiem na najwyższym poziomie. Szybkie flowtraile i skoczne trasy bikeparkowe? Jak najbardziej. Dzikie, techniczne trasy enduro? Ależ oczywiście. Transalp? Nie ma problemu! Runda „dookoła komina” po pracy? Też ujdzie. I w każdym z tych zastosowań zasługuje co najmniej na szkolną piątkę. Prawdziwe all-mountain!

Na pierwszy rzut oka Offering bardzo przypomina w tym mojego Pivota Switchblade – to duży komplement – jednak ich charaktery na szlaku różnią się bardziej, niż wynikałoby to z tabelek. Oba te rowery dają podczas jazdy wspaniałe połączenie pewności siebie i chęci do robienia głupich rzeczy, ale Pivot jest w tym bardziej skuteczny (zwłaszcza na podjazdach), a Evil bardziej zabawowy i prowokujący do zachowań, które ze słowami takimi jak „skuteczność” mają tyle wspólnego, co waga Kibble’a z armaturą sanitarną. To prawdziwy superbike, który może nie jest w każdym calu perfekcyjny, ale jadąc na nim, masz to gdzieś, bo ma charakter. Charakter, który przekłada się na najważniejszy dla mnie czynnik „chcę iść pojeździć na tym rowerze, nieważne gdzie, ale koniecznie JUŻ i DUŻO”.

Evil Offering v2

Cena: 33 499 zł
Masa: 14,6 kg (rozmiar M, na mleku, z pedałami)
Dostępne rozmiary: S, M, L, XL
Strona producenta
Strona i sklep dystrybutora

Zobacz też:

• Bikeporn: Pivot Switchblade 2022 – mój nowy rower!
• Showtime: Małopolska Joy Ride Festiwal Kluszkowce 2022
• Test: Whyte T-160 S v2 2022