Bikeporn: Santa Cruz Heckler 5 - retro enduro

Założę się, że jak zobaczyłeś „Santa Cruz Heckler” w tytule, to od razu pomyślałeś „kyrie elejson, znowu elektryk”. Ale nie! Dzięki podróży w czasie o 20 lat, w telewizji na Extreme Sports Channel leci Drop In TV, Nicolas Vouilloz zdobywa swój ostatni tytuł Mistrza Świata, a pradziadek dzisiejszego Hecklera wciąż nie dorobił się silnika. Zapraszam do nostalgicznego bikeporna kolejnego ciekawego roweru z mojej kolekcji (ciekawego przynajmniej dla mnie).

Jak do tego doszło, nie wiem

Jak to się stało, że mam kolejny retro-rower? Wiesz jak jest… to był moment!

Zaczęło się od Specializeda P.2, którego opisywałem już na blogu – złożyłem go do jazdy po katowickich lasach, z części, które zajmują szczególne miejsce w moim sercu. Kiedy zaczynałem „na poważnie” jeździć (czyli w okolicach 2003-2005), albo miałem je w swoich rowerach, albo – częściej – śliniłem się do nich w katalogu rowerowym i marzyłem po nocach. Jeśli lubisz klimaty retro, to bardzo polecam poprzedni bikeporn:

→ Więcej: Bikeporn: Specialized P.2 – złożyłem sobie gravela!

Ale już tam wspomniałem, że jedno duże marzenie pozostało niespełnione: Santa Cruz Heckler, który był dla mnie wtedy rowerem ostatecznym. Pech chciał, że ustawiłem powiadomienia na stosowne słowa kluczowe na Allegro i OLX… no i reszty pewnie się domyślasz.

Santa Cruz Heckler – co to za rower?

Jest to Heckler 5. generacji, produkowanej w latach 2002-2007. Mi się wydaje, że to niedawno, ale tak dla odniesienia – są to czasy sprzed premiery pierwszego iPhone’a i Faceboka, kiedy to zdjęciami z wycieczek rowerowych (zrobionych aparatem) można się było ewentualnie pochwalić na Naszej Klasie.

Klasyczny do bólu jednozawias ma okrągłe 143 mm skoku, co wtedy było tożsame z kategorią enduro. A w zasadzie byłoby, gdyby taka kategoria istniała, bo wtedy nazywało się to bardziej „all-mountain”.

Ale nawet bez tego Heckler był rowerem trudnym do sklasyfikowania, między innymi przez potężny rozstrzał sugerowanego przez Santę skoku widelca: od 100 do 160 mm. Możesz się domyślić, jak mocno zmieniało to charakter roweru: od ścieżkowca ocierającego się o XC, aż po lekki freeride, co prezentował m.in. Tyler „Super T” Kassen we wspomnianym serialu Drop In (swoją drogą wiedziałeś, że wszystkie odcinki są na YouTube? Wybacz, jeśli właśnie pogrzebałem resztki Twojej produktywności).

Mój ma widelec 130 mm (z wajchą umożliwiającą redukcję do 90 mm na podjazdy), co można uznać za wartość domyślną. Co prowadzi mnie do tematu osprzętu.

 Osprzęt

Geometria

Na stronie Santa Cruza wciąż można znaleźć oficjalną tabelkę, ale ja tam wolę swoje pomiary metodą chałupniczą (tolerancja +-0,5 stopnia, +- 5 mm).

Patrząc na poniższe cyferki, można powiedzieć, że dawne enduro w rozmiarze M = nowoczesne XC w rozmiarze S. Do moich rekreacyjnych wycieczek, trudno się do czegoś przyczepić. Ale pokazuje to, jak potężnie zmieniła się geometria w ciągu ostatnich 20 lat, nawet jeśli z roku na rok te zmiany wydawały się kosmetyczne. Oczywiście nie wspominając o tym, że dzisiejszy Heckler jest elektrykiem! Dlatego dla porównania dorzuciłem do tabelki nowego Hecklera SL – oba w rozmiarze M (zgodnym z zaleceniami Santa Cruza na moje 170 cm wzrostu).

Swoją drogą, daje do myślenia, jak niewiele zmieniła się długość chainstaya, prawda…? Chyba nie powinno tak być.

No dobra, ale…

Jak to jeździ?

Cóż… kiepsko! To znaczy kiepsko, jak na rower o takim przeznaczeniu – ja traktuję go jako sprzęt na niedzielne przejażdżki „XC” po płaskich lasach, czyli mniej więcej tak, jak traktuje się zabytkowe samochody sportowe. W tej roli spisuje się znakomicie. Ale nie jest to rower, na którym chciałbym jeździć po górach, bo podobnie jak wspomniane samochody, Heckler na tle nowoczesnych odpowiedników ze swojej kategorii wypada blado (co zaskoczy dokładnie nikogo). No ale jak już tu dobrnąłeś, to parę akapitów wrażeń ze szlaku Ci się należy.

Zacznijmy od kół 26″, które jeszcze bardziej zmniejszają objętość opon o gravelowej szerokości. Na nierównościach zmusza to zawieszenie do ciężkiej pracy, a to też delikatnie mówiąc, odstaje np. od nowych RockShoksów… nawet tych budżetowych. O ile tył jeszcze w miarę daje radę dzięki dobremu damperowi, tak widelec trochę nie nadąża. Na pewno bardzo by mu pomogła sprężyna o odpowiedniej twardości – ale pewnie się domyślasz, jak wygląda dostępność sprężyn do 20 letniego Shermana.

Lekko twardsze ustawienie ma jednak swoje plusy – Heckler jest bardzo dynamiczny, intuicyjnie działające jednozawiasowe zawieszenie zachęca do skakania, a bardzo krótka baza kół powoduje, że można zawracać prawie w miejscu. Stromy kąt główki ramy straszy jednak na stromych zjazdach i powoduje, że skręcanie nie jest zbyt przewidywalne – z jednej strony, przednia opona jest zawsze dobrze dociążona, z drugiej… czasem trochę za bardzo. Zdarza się niegdyś powszechne „podwinięcie” przedniego koła pod ridera, powodujące efektową katapultę ze strzałem jajcami o kierownicę po drodze. Nowoczesne płaskie główki to jednak fajna rzecz.

Trochę lepiej jest na podjazdach, przynajmniej dopóki nie zrobi się bardziej stromo. Pozycja nie jest przesadnie ściśnięta, bo mikroskopijny reach maskuje tu długawy mostek i płaska rura podsiodłowa. Jednozawiasowe zawieszenie Hecklera było w swoich czasach uznawane za wzór wszechstronności i faktycznie, przy pedałowaniu przyjemnie się „spina” i nie buja (zwłaszcza po ustawieniu dźwigienki tłumienia kompresji dampera w środkowej pozycji). No i rower waży 14,5 kg, co jak na dzisiejsze standardy enduro, jest wagą piórkową. Rumakowanie kończy się jednak wraz z większym nachyleniem – głównym ograniczeniem jest wąski zakres przełożeń (najlżejsze: 32x34T). Żeby Heckler był prawdziwym górskim wszędołazem, trzeba by go złożyć prawdziwie w duchu czasów, czyli z przednią przerzutką (NEVA!).

Daj znać w komentarzu, jak Ci się podoba i czy pamiętasz jeszcze tamte czasy :)

Zobacz też:

• Bikeporn: Specialized P.2 – złożyłem sobie gravela!
• Historia kilku rowerów…
• Test: Santa Cruz Hightower 3
• Archiwa wpisów z kategorii „Moje rowery”